GOLDEN RETRIEVER

Pomnik Szczęśliwego Psa w Warszawie, do którego pozował pies tej rasy

Początkowo wyhodowana do udziału w polowaniach, rasa ta stała się popularną rasą psów rodzinnych. Rasa pochodzi z Wielkiej Brytanii (Szkocja), została wyhodowana pod koniec XIX wieku. Prawdopodobnie goldeny zostały wyhodowane przez lorda Dudleya Mjoribanksa. W 1858 roku lord miał obejrzeć przedstawienie rosyjskiej grupy cyrkowej, którego główną atrakcją były pokazy kilku owczarków o żółtawej maści. Urzeczony ich umiejętnościami lord odkupił je i przywiózł do swojej posiadłości i to one miały być przodkami goldenów. Chociaż historię tę często się przytacza gdy mowa jest o początkach rasy, większość kynologów uważa ją za mało prawdopodobną. Owczarki charakteryzują się zupełnie innymi cechami niż psy myśliwskie. Związek z tą opowieścią ma jedynie to, że pierwsze goldeny pojawiły się na wystawie pod nazwą rosyjskich retrieverów.
Inne źródła podają, że rasę tę wyodrębnił w XIX wieku lord Tweedmouth^[4]. Istnieje także teoria, według której skrzyżowano żółtego retriwera gładkowłosego o imieniu Nous z suką tweed water spaniela i otrzymano cztery, żółte szczenięta.
Następnie w celu uszlachetnienia rasy skojarzono je z czarnymi wavy coated retrieverami (obecnie znanymi jako flat coated retrievery), seterami irlandzkimi i prawdopodobnie z bloodhoundami. Nowa rasa tak przypadła do gustu angielskim hodowcom, że postanowili ją rozpowszechnić.
Do 1913 roku psy te były rejestrowane pod nazwą złocisty flat coated (gładkowłosy). Później zaczęto je nazywać żółtymi (yellow) lub złocistymi (golden) retrieverami. Obecna nazwa obowiązuje od 1920 roku. Określenie "golden" związane jest z kolorem sierści. Nazwa "retriever" pochodzi od angielskiego czasownika "to retrieve", który oznacza odzyskiwać/przynosić. W latach 60. XX wieku brytyjski związek kynologiczny uznał księgi hodowlane Lorda Marjoribanksa za dowód pochodzenia rasy.

Wygląd

Golden retriever występuje w dwóch liniach hodowlanych, które różnią się od siebie pod względem wyglądu. Linia angielska (Europejska): psy z tej linii mają jasne kremowe umaszczenie lub jasno złote. Sierść ich jest prosta bądź falowana.
Linia amerykańska: psy pochodzące z USA mają barwę od złotej aż po czekoladową, rzadko brązową, lecz nigdy nie mahoniową. Sierść może być prosta lub falowana. Budowa ich ciała jest znacznie delikatniejsza i smuklejsza od ich europejskich kuzynów i w Europie przez niewykwalifikowane oko bywają mylone z Seterami Irlandzkimi.

Zachowanie i charakter

Psy tej rasy charakteryzują się inteligencją, posłuszeństwem oraz łagodnym charakterem, rzadko szczekają. Golden retrievery są energiczne, wytrzymałe i aktywne. Szybko przywiązują się do właściciela. Przyjacielskie i towarzyskie, potrzebują bliskiego kontaktu z członkami rodziny, dobrze tolerują inne zwierzęta w domostwie. Ze względu na swój karny i łagodny charakter, sprawdzają się jako towarzysze osób starszych i dzieci, wyklucza to jednak ich zastosowanie jako psów stróżujących i obronnych^[5]. Nazwa psa nawiązuje do doskonałych umiejętności aportowania: golden retriever w wolnym tłumaczeniu oznacza "złoty aporter". Są też przyjazne wobec dzieci.

Użytkowość

Golden retriever został wyhodowany by polować na dzikie ptactwo^[2]. Obecnie najczęściej jest psem towarzyszącym i ze względu na usposobienie – psem rodzinnym. Psy tej rasy są często szkolone na psy towarzyszące niepełnosprawnym, terapeutów, a z uwagi na doskonały węch – jako psy policyjne (wyszukiwanie narkotyków) oraz ratownicze. Sprawdzają się także w psich dyscyplinach sportowych np. agility, obedience.

Zdrowie i pielęgnacja

Tak aktywny pies potrzebuje sporej dziennej dawki ruchu (co najmniej 2-godzinnej)^[6]. Wymaga regularnego wyczesywania - przynajmniej raz w tygodniu, a w okresie linienia codziennie. Wymaga także specjalnej uwagi w pielęgnacji uszu ze względu na ich podatność na infekcje^[7].

Najczęstsze choroby

• Stawy
  • Dysplazja bioder
  • Dysplazja łokci
  • Zapalenie więzadeł

• Oczy
  • PRA - postępujący zanik siatkówki
  • Katarakta
  • Dysplazja siatkówki
  • Zapalenie powieki
  • Dystrofia rogówki

• Uszy
  • zapalenie uszu
    • parwowiroza

                       SFINKS      

Charakterystyczne cechy sfinksa

• wygląda na bezwłosego, w dotyku gorący i delikatny
• dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie (u samców na jądrach)
• uszy duże, odstające
• oczy (kształtu cytryny) skośne do góry w kierunku uszu
• głowa smukła, dłuższa niż szersza
• nos i kości policzkowe mocno zarysowane
• dobrze zbudowane ciało, średniej budowy, z szerszą klatką piersiową
• sfinks ma długie łapy i ogon w porównaniu do innych ras

Historia

Pierwszy sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 w Toronto w Kanadzie (nie była to pierwsza bezwłosa mutacja, pod koniec XIX wieku hodowano przez krótki czas rasę zwaną "meksykańskim kotem bezwłosym"). Przez wiele lat hodowcy europejscy i północnoamerykańscy prowadzili selektywną hodowlę bezwłosych kotów i tak powstała rasa, jaką znamy dziś.
Natychmiast wzbudził on zainteresowanie hodowców, którzy zapragnęli mieć tego rodzaju egzotycznego kota. We wczesnych latach 70. rozpoczęto w Holandii pierwsze programy hodowli nowej rasy. Ścisła współpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo niewielki materiał hodowlany. Pierwszy sfinks został zarejestrowany przez amerykańskie The Cat Fanciers’ Association (CFA) w lutym 1998.
W ostatnim czasie wprowadza się do hodowli sfinksów przede wszystkim europejskie lub amerykańskie koty krótkowłose, gdyż okazało się, że w dalszej perspektywie reksy wywierałyby ujemny wpływ z powodu dziedzicznej skłonności do patologicznych skurczów mięśni.

Budowa

Kot posiada bezwłosą skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie.
Ciało mają średnich rozmiarów, dość wydłużone, z szeroką, dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich. Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras.
Głowa jest średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami (kształt przypomina cytrynę). Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej.
Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne. Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki.
Sfinksy są bardzo płodne, jednak wychowanie potomstwa wymaga dużego zaangażowania hodowcy.
                                                                                             

NIMFY
Występowanie: Australia

Wygląd:

1. Rozmiary:30-33cm
2. Młode:Woskówka sina lub różowa, krótszy ogon, mniej barwny czubek.
3. Płeć: Samica ma szarawe zabarwienie części twarzowej i pstrokaty ogon.
4. Ubarwnienie: Sa nimfy całe białe, całe szare i pstrokate, szaro-białe

Usposobienie: łatwo oswioić zwłaszcza samice

Głos: Przyjemny jedynie zdenerwowany ptak wydaje przejmujące drażniace odgłosy

Zdolności naśladowcze: Duże

Ciekawostki: Czubek Nimfy może powiedzieć wiele o jej samopoczuciu.
Gdy papuga jest zadowolona, trzyma czubek położony a jedynie koniec jest uniesiony.
Zdenerwowany lub zainteresowany ptak podnosi czubek prosto do góry i koniuszki piór leżą trochę do przodu,
a wystraszony kładzie i syczy by odstraszyć przeciwnika, jest gotowy by walczyć, lub odlecieć, w zależności od sytuacji.

Królik reks

Królik rasy Reks, to odmiana o harmonijnej budowie ciała, wydłużonej sylwetce i walcowatym tułowiu. Głowa u tych królików jest wydłużona, a w okolicy czoła ma większą szerokość. Osadzona jest ona na wyraźnie zakreślonej szyi.
Uszy u reksów są owłosione, dobrze osadzone i stojące. Mają zaokrąglone końce, a ich długość wynosi od 11 cm do 12 cm. Kończyny u tej rasy są średniej długości, a ogon krótki i przylegający do ciała. Włosy mają długość między 18 mm, a 20 mm, a więc są bardzo krótkie i słabo wykształcone. Jeżeli chodzi o wagę ciała, to najniższa nie może być niższa niż 3 kg (gdy królik ma osiem miesięcy), a najwyższa nie jest dopuszczalna gdy ma więcej niż 4,8 kg.
Reks występuje w bardzo wielu odmianach, jeżeli chodzi o barwy. Wśród nich można wymienić, takie jak: biały czerwonooki, biały niebieskooki, niebieski, szynszyl, czerwony, czarny, dalmatyński, hotot, japoński. Każdy z nich ma inne cechy, jeżeli chodzi o kolor sierści czy oczu. I tak przykładowo: reks biały czerwonooki, włosy podszyciowe ma śnieżnobiałe, oczy, jak sama nazwa wskazuje - czerwone, a pazurki białe lub cieliste. Interesującym rodzajem reksa jest szynszyl.
Charakteryzuje  go ciemno niebieska barwa włosów, która zajmuje około 2/3 długości całego włosa, część środkowa, czyli około 7 mm to barwa białoszara, a nad środkową widnieje czarny pas szerokości około 3 mm. Gdy okrywa jest rozdmuchiwana można wyraźnie dostrzec strefowość w ubarwieniu włosów. Oczy u szynszyla są ciemnobrązowe, a pazurki brązowe lub czarne.

OWCZAREK AUSTRALIJSKI
Długość życia: 12-15 lat
Pies wzrost: preferowany 51-58 cm
Pies waga: 20-30 kg
Suka wzrost: preferowany 46-53 cm
Suka waga: 15-23 kg

Owczarek australijski to średniej wielkości, odporny, wytrzymały i energiczny pies. Odważny, lojalny i przywiązany do właściciela jest doskonałym psem rodzinnym. Wykazuje silny instynkt psa stróżującego. Inteligentny, wszechstronny i podatny na szkolenie. Zyskuje coraz większe grono zwolenników, co nie jest dziwne, bo to pies prawie idealny !

Aussie jest psem pracującym, aktywnym. Wymaga pracy- zajęcia i codziennych ćwiczeń (chociażby atrakcyjnego spaceru czy aportowania piłeczki). Inaczej znudzony Aussie może mieć zapędy niszczycielskie i skłonność do ucieczek. Szybko sam znajdzie sobie zajęcie, nie zawsze takie, które odpowiada właścicielowi.

Nie jest psem dla ludzi zapracowanych, niemających czasu. Aussie uwielbia swojego właściciela, chce mu towarzyszyć cały czas. Nie może być pozostawiany samemu sobie, musi mieć duży kontakt z właścicielem, rodzina. W żadnym wypadku nie nadaje się do życia w kojcu.

Część osobników wykazuje nieufność w stosunku do obcych (nie należy jej mylić ze strachliwością), dlatego młody Aussie wymaga dokładnej socjalizacji i szkolenia. Niesocjalizowany Aussie może być bardzo nieufny a nawet agresywny w stosunku do obcych.

Aussie jest psem pojętnym, inteligentnym i podatnym na szkolenie, wiec nie samego szkolenia nie należy prowadzić metodami siłowymi. Aussie jest psem, który cały czas będzie się starał przypodobać właścicielowi, dlatego szkolenie powinno być przyjemnością dla obydwu stron.

Świetnie sprawdzi się we wszystkich psich sportach (agillity, flyball, frisbee, obedience- posłuszeństwo, taniec z psem itp.). Chętnie biegają, aportują piłki czy pływają.

Aussies są wykorzystywane jako psy pasterskie, stróżujące (doskonale pilnują swojej posesji i dobytku, alarmując o każdej podejrzanej sytuacji), psy dla niepełnosprawnych, psy tropiące, psy ratownicze, a na północy USA nawet jako psy pociągowe. Jak widać to niezwykle wszechstronna i pojętna rasa.

Wbrew pozorom aussie może być psem miejskim. Ten średniej wielkości piesek (waga ok. 20kg) z powodzeniem może mieszkać w mieszkaniu, o ile zapewni mu się odpowiednią dawkę ruchu. Chętnie będzie towarzyszył właścicielowi w joggingu, przejażdżkach rowerowych, pieszych wycieczkach czy nawet wypadach do znajomych. Aussie może przebywać wszędzie, byle ze swoim ukochanym właścicielem!

Aussie bywają szczekliwe, ale można ograniczyć tą cechę dzięki właściwemu wychowaniu i prowadzeniu.

Bardzo dobrze dogadują się z dziećmi (oczywiście nigdy nie należy zostawiać dziecka i psa bez nadzoru dorosłej osoby). Dość często aussies pracują jako dogoterapeuci.

Pielęgnacja sierści Aussie nie jest skomplikowana. Wystarczy dokładne wyczesanie psa 1-2 razy w tygodniu. Kapiemy psa wtedy, kiedy jest to potrzebne.

Owczarek australijski to żywotna i wytrzymała rasa. Średnia długość życia to 12-15 lat. Jednak i Aussies zapadają na choroby o podłożu genetycznym:

• Zaćma wrodzona (może się ujawnić do 7-8 lat)
• CEA (Collie Eye Anomaly)
• Dysplazja biodrowa (HD)
• Dysplazja łokciowa (ED)
• Epilepsja idiomatyczna
• Mutacja w genie MDR1 (nadwrażliwość na niektóre leki)

Każdy Aussie powinien być przebadany na dysplazje biodrową i łokciową i mieć systematycznie badane oczy. Każdy hodowca powinien badać 6-7 tygodniowe szczenięta pod katem chorób oczu. Dlatego tak ważny jest zakup szczenięcia z w pełni legalnej hodowli, która ma rodowodowe szczenięta.

Aussie nie jest psem kosztownym w utrzymaniu. Miesięczny koszy wyżywienia aussie karmą dobrej jakości to ok. 100pln.

Owczarek australijski to wspaniały pies, jednak planując jego zakup trzeba wziąć pod uwagę potrzebę ruchu, zajęcia a także bliskiego kontaktu z rodziną.

KOT EGZOTYCZNY
Egzotyczne koty krótkowłose rozpoczęły w latach 80. swoisty triumfalny marsz przez Europę. Dzięki wszystkim swoim właściwościom nadają się idealnie do mieszkań, przede wszystkim w dużych miastach. Dzięki podobieństwu do persów mają sympatyczny wyraz twarzy, a jej rysy są dziecinnie łagodne, co wzbudza w człowieku instynkt opiekuńczy.
W Stanach Zjednoczonych po raz pierwszy wyhodowano przez krzyżowanie kotów perskich i burmańskich lub amerykańskich krótkowłosych (będących odpowiednikami brytyjskich krótkowłosych) koty perskie krótkowłose, które od swych długowłosych kuzynów różniły się tylko krótkim futrem. Zachowały one typową okrągłą, szeroką głowę persów z krótkim nosem, znanym zagłębieniem u nasady nosa ("stopem"), dużymi, szeroko rozstawionymi i wypukłymi oczami oraz szeroką mordką z wydatnym podbródkiem, a także przysadziste, średniej wielkości ciało persów na krótkich, silnych kończynach i z krótkim ogonem. Ich futro jest podobne do futra kotów brytyjskich, chociaż nieco gęstsze i mocniejsze, co jest spowodowane tym, że mają bardzo dużo cech genotypu persów.
Pod względem charakteru koty egzotyczne wcale nie różnią się od swych długowłosych krewniaków. Mają tak samo spokojne usposobienie jak one i tak samo przywiązują się do człowieka. Ich skłonność do zabawy jest przysłowiowa, podobnie jak zrównoważony temperament i mała agresywność. Te cechy mogą być powodem, dla którego wielu miłośników brytyjskich kotów krótkowłosych sprawia sobie kota egzotycznego jako drugiego kota. Podobieństwo przedstawicieli tych ras jest ogromne, a do tego koty egzotyczne prawie nie mają problemów z przystosowaniem się do nowych osobników w swym otoczeniu.
Uzyskanie linii egzotycznego kota krótkowłosego jest dość proste. Długie uszy -jak wiadomo są recesywną cechą dziedziczną, tak że przy kojarzeniu osobników długowłosych z krótkowłosymi zawsze trafiają się w pierwszym pokoleniu kocięta krótkowłose. Przez sterowane krzyżowanie wsteczne i selekcję można bez większego trudu uzyskać typowe "persy krótkowłose", które jednak mogą być nosicielami recesywnej cechy długich włosów. Dlatego też po kojarzeniu czystych odmian kotów egzotycznych mogą w miotach trafić się młode z długimi włosami.
Wydaje się, że wyhodowanie egzotycznych kotów krótkowłosych, które już istnieją we wszystkich kolorach znanych u persów, stanowi dla miłośników kotów perskich rozwiązanie tak genialnie proste, jak przysłowiowe "jajo Kolumba". Koty te łączą w sobie wygląd i charakter persów z małymi wymaganiami w zakresie pielęgnowania. U kotów egzotycznych przede wszystkim nie wchodzi w rachubę - niezbędne u persów - czasochłonne czesanie i kąpanie, a ponadto prawie nie potrzeba ich szczotkować. Pielęgnowanie kotów egzotycznych zabiera tyle czasu, ile kotów brytyjskich krótkowłosych, a więc nie ma się co dziwić, że ta "nowa" rasa bardzo szybko się rozpowszechniła.
Pod względem zabarwienia futra koty egzotyczne są jeszcze surowiej oceniane niż persy, ponieważ z powodu krótszych włosów wszelkie odchylenia barwne, na przykład w podszyciu, są natychmiast zauważane. gzotycznych zabiera tyle czasu, ile kotów brytyjskich krótkowłosych, a więc nie ma się co dziwić, że ta "nowa" rasa bardzo szybko się rozpowszechniła.
Pod względem zabarwienia futra koty egzotyczne są jeszcze surowiej oceniane niż persy, ponieważ z powodu krótszych włosów wszelkie odchylenia barwne, na przykład w podszyciu, są natychmiast zauważane. 

DOG NIEMIECKI

Prawdopodobnie przodkami obecnego doga były: niemiecki "Bullenbeisser" (Bulldog), jak i zarówno "Hatz-and Saurüden" (psy tropiące i polujące na dzika, które przypominały krzyżówkę muskularnego mastifa angielskiego z Greyhoundem). Na dworach początkowo były trzymane psy tego typu do polowań na grubego zwierza. Później wraz ze spadkiem liczebności m.in. dzików na terenie dzisiejszych Niemiec ograniczano hodowle doga. Znalazł wtedy uznanie jako pies towarzyszący wśród wyższych warstw społecznych. Pierwszy wzorzec doga niemieckiego, który znacznie odbiegał od współczesnego standardu, został ustalony w Berlinie w roku 1880. Wielkim miłośnikiem tej rasy był kanclerz niemiecki Otto von Bismarck.

Dog niemiecki to bardzo duży pies, ale o doskonale proporcjonalnej sylwetce, z pięknie rzeźbioną, wyrazistą, długą i wąską głową, osadzoną na długiej i suchej szyi. Przy swojej dużej masie nadspodziewanie zwinny i szybki, co zawdzięcza udziałowi charta wśród swoich przodków, choć głównym protoplastą rasy jest, jak wiadomo, dog tybetański. Ten piękny pies budową zbliżony omal do ideału, w postawie przypominający antyczną rzeźbę, uważany jest za Apolla psiego rodu. Piękno sylwetki łączy się ze wspaniałym charakterem psa. To pies o wysokim progu pobudliwości a więc opanowany, zrównoważony, odważny i karny. Doskonały pies rodzinny, świetny opiekun dzieci, pozbawiony agresywnych reakcji. Jest to pies łagodny, którego cechuje obojętna rezerwa w stosunku do obcych, a wielkie przywiązanie do swych właścicieli. Przebywając w bliskim i stałym kontakcie z człowiekiem, dog uczy się łatwo, nawet, jeśli nie jest to ściśle profesjonalne szkolenie, a jedynie codzienna „rozmowa” psa i Pana/Pani. Może spełniać rolę psa obrończego, do czego predysponują go zarówno pokaźne rozmiary jak i zdecydowanie w działaniu, w chwilach zagrożenia. Dogi doskonale czują się w mieszkaniu wśród ludzkiej rodziny. Nie są kłopotliwe, wybiegane na spacerze, w domu zachowują się jak przystało na rasę, z dużym spokojem i opanowaniem. Mało szczekają, przez co nie są hałaśliwe i nie stanowią problemów dla sąsiadów, niekoniecznie lubiących psy. Natomiast ze względu na krótką, pozbawioną podszerstka sierść, dogi przebywające w kojcu przez cały rok, muszą mieć ogrzewane zimą pomieszczenia. Absolutnie nie może być w kojcu sam, jeden pies! Pies jest zwierzęciem stadnym i nie może przebywać w samotności! Ogrzewany zimą kojec tylko wtedy, jeśli mamy minimum dwa psy! Przy takim sposobie trzymania dogów, musimy jednak zapewnić im jak najwięcej kontaktu z ludźmi. Spacery, zabawa, nauka. Kojcowe psy powinny mieć prawo do przebywania i w domu, choć czasowo. Tylko pies towarzyszący człowiekowi, okaże nam swą wielką miłość i przywiązanie! Ale chyba dlatego trzymamy psy, aby cieszyć się z tego, że z nami są! Dog nigdy nie powinien być traktowany jako ozdoba posesji! Trzymany sam, nawet w idealnym kojcu, będzie smutny, apatyczny, mało komunikatywny. Dog niemiecki jak większość bardzo dużych psów, nie jest psem długowiecznym, żyje średnio 8-10 lat. Predyspozycje tego dużego psa do występującego skrętu żołądka, mogą jeszcze skrócić długość jego życia. Jednak, poprzez ściśle przestrzegane reguły żywienia, możliwość wystąpienia skrętu żołądka, można w dużym stopniu wyeliminować. Dobry hodowca zaopatrzy właściciela szczenięcia w szczegółowe instrukcje dotyczące żywienia, pielęgnacji, treningu od wieku 7 tygodni aż do osiągnięcia wieku dojrzałego, a i postępowania z psem starym! Odchów doga nie jest łatwy. Szybko rosnące szczenię, osiągające w wieku dorosłym bardzo duże rozmiary ciała, wymaga kompletnego żywienia tak pod względem zawartości takich składników pokarmowych jak białko, węglowodany, tłuszcze jak i dodatków witaminowo-mineralnych. Jakiekolwiek niedobory żywieniowe w okresie wzrostu i rozwoju psa, muszą odbić się niekorzystnie (słabe nadgarstki, rozbieżne śródręcza, łękowaty grzbiet) na sylwetce dorosłego doga!! Najlepsze szczenię, jeśli trafi w złe warunki, nigdy nie osiągnie pełni swoich możliwości wynikających z posiadanych założeń genetycznych! Niebagatelną jest więc sprawą, z jakiej hodowli kupujemy szczenię! Doświadczony hodowca pokieruje odchowem szczenięcia, pozostając z właścicielem pieska w ścisłym kontakcie!