NIMFY
Występowanie: Australia

Wygląd:

1. Rozmiary:30-33cm
2. Młode:Woskówka sina lub różowa, krótszy ogon, mniej barwny czubek.
3. Płeć: Samica ma szarawe zabarwienie części twarzowej i pstrokaty ogon.
4. Ubarwnienie: Sa nimfy całe białe, całe szare i pstrokate, szaro-białe

Usposobienie: łatwo oswioić zwłaszcza samice

Głos: Przyjemny jedynie zdenerwowany ptak wydaje przejmujące drażniace odgłosy

Zdolności naśladowcze: Duże

Ciekawostki: Czubek Nimfy może powiedzieć wiele o jej samopoczuciu.
Gdy papuga jest zadowolona, trzyma czubek położony a jedynie koniec jest uniesiony.
Zdenerwowany lub zainteresowany ptak podnosi czubek prosto do góry i koniuszki piór leżą trochę do przodu,
a wystraszony kładzie i syczy by odstraszyć przeciwnika, jest gotowy by walczyć, lub odlecieć, w zależności od sytuacji.

Królik reks

Królik rasy Reks, to odmiana o harmonijnej budowie ciała, wydłużonej sylwetce i walcowatym tułowiu. Głowa u tych królików jest wydłużona, a w okolicy czoła ma większą szerokość. Osadzona jest ona na wyraźnie zakreślonej szyi.
Uszy u reksów są owłosione, dobrze osadzone i stojące. Mają zaokrąglone końce, a ich długość wynosi od 11 cm do 12 cm. Kończyny u tej rasy są średniej długości, a ogon krótki i przylegający do ciała. Włosy mają długość między 18 mm, a 20 mm, a więc są bardzo krótkie i słabo wykształcone. Jeżeli chodzi o wagę ciała, to najniższa nie może być niższa niż 3 kg (gdy królik ma osiem miesięcy), a najwyższa nie jest dopuszczalna gdy ma więcej niż 4,8 kg.
Reks występuje w bardzo wielu odmianach, jeżeli chodzi o barwy. Wśród nich można wymienić, takie jak: biały czerwonooki, biały niebieskooki, niebieski, szynszyl, czerwony, czarny, dalmatyński, hotot, japoński. Każdy z nich ma inne cechy, jeżeli chodzi o kolor sierści czy oczu. I tak przykładowo: reks biały czerwonooki, włosy podszyciowe ma śnieżnobiałe, oczy, jak sama nazwa wskazuje - czerwone, a pazurki białe lub cieliste. Interesującym rodzajem reksa jest szynszyl.
Charakteryzuje  go ciemno niebieska barwa włosów, która zajmuje około 2/3 długości całego włosa, część środkowa, czyli około 7 mm to barwa białoszara, a nad środkową widnieje czarny pas szerokości około 3 mm. Gdy okrywa jest rozdmuchiwana można wyraźnie dostrzec strefowość w ubarwieniu włosów. Oczy u szynszyla są ciemnobrązowe, a pazurki brązowe lub czarne.

OWCZAREK AUSTRALIJSKI
Długość życia: 12-15 lat
Pies wzrost: preferowany 51-58 cm
Pies waga: 20-30 kg
Suka wzrost: preferowany 46-53 cm
Suka waga: 15-23 kg

Owczarek australijski to średniej wielkości, odporny, wytrzymały i energiczny pies. Odważny, lojalny i przywiązany do właściciela jest doskonałym psem rodzinnym. Wykazuje silny instynkt psa stróżującego. Inteligentny, wszechstronny i podatny na szkolenie. Zyskuje coraz większe grono zwolenników, co nie jest dziwne, bo to pies prawie idealny !

Aussie jest psem pracującym, aktywnym. Wymaga pracy- zajęcia i codziennych ćwiczeń (chociażby atrakcyjnego spaceru czy aportowania piłeczki). Inaczej znudzony Aussie może mieć zapędy niszczycielskie i skłonność do ucieczek. Szybko sam znajdzie sobie zajęcie, nie zawsze takie, które odpowiada właścicielowi.

Nie jest psem dla ludzi zapracowanych, niemających czasu. Aussie uwielbia swojego właściciela, chce mu towarzyszyć cały czas. Nie może być pozostawiany samemu sobie, musi mieć duży kontakt z właścicielem, rodzina. W żadnym wypadku nie nadaje się do życia w kojcu.

Część osobników wykazuje nieufność w stosunku do obcych (nie należy jej mylić ze strachliwością), dlatego młody Aussie wymaga dokładnej socjalizacji i szkolenia. Niesocjalizowany Aussie może być bardzo nieufny a nawet agresywny w stosunku do obcych.

Aussie jest psem pojętnym, inteligentnym i podatnym na szkolenie, wiec nie samego szkolenia nie należy prowadzić metodami siłowymi. Aussie jest psem, który cały czas będzie się starał przypodobać właścicielowi, dlatego szkolenie powinno być przyjemnością dla obydwu stron.

Świetnie sprawdzi się we wszystkich psich sportach (agillity, flyball, frisbee, obedience- posłuszeństwo, taniec z psem itp.). Chętnie biegają, aportują piłki czy pływają.

Aussies są wykorzystywane jako psy pasterskie, stróżujące (doskonale pilnują swojej posesji i dobytku, alarmując o każdej podejrzanej sytuacji), psy dla niepełnosprawnych, psy tropiące, psy ratownicze, a na północy USA nawet jako psy pociągowe. Jak widać to niezwykle wszechstronna i pojętna rasa.

Wbrew pozorom aussie może być psem miejskim. Ten średniej wielkości piesek (waga ok. 20kg) z powodzeniem może mieszkać w mieszkaniu, o ile zapewni mu się odpowiednią dawkę ruchu. Chętnie będzie towarzyszył właścicielowi w joggingu, przejażdżkach rowerowych, pieszych wycieczkach czy nawet wypadach do znajomych. Aussie może przebywać wszędzie, byle ze swoim ukochanym właścicielem!

Aussie bywają szczekliwe, ale można ograniczyć tą cechę dzięki właściwemu wychowaniu i prowadzeniu.

Bardzo dobrze dogadują się z dziećmi (oczywiście nigdy nie należy zostawiać dziecka i psa bez nadzoru dorosłej osoby). Dość często aussies pracują jako dogoterapeuci.

Pielęgnacja sierści Aussie nie jest skomplikowana. Wystarczy dokładne wyczesanie psa 1-2 razy w tygodniu. Kapiemy psa wtedy, kiedy jest to potrzebne.

Owczarek australijski to żywotna i wytrzymała rasa. Średnia długość życia to 12-15 lat. Jednak i Aussies zapadają na choroby o podłożu genetycznym:

• Zaćma wrodzona (może się ujawnić do 7-8 lat)
• CEA (Collie Eye Anomaly)
• Dysplazja biodrowa (HD)
• Dysplazja łokciowa (ED)
• Epilepsja idiomatyczna
• Mutacja w genie MDR1 (nadwrażliwość na niektóre leki)

Każdy Aussie powinien być przebadany na dysplazje biodrową i łokciową i mieć systematycznie badane oczy. Każdy hodowca powinien badać 6-7 tygodniowe szczenięta pod katem chorób oczu. Dlatego tak ważny jest zakup szczenięcia z w pełni legalnej hodowli, która ma rodowodowe szczenięta.

Aussie nie jest psem kosztownym w utrzymaniu. Miesięczny koszy wyżywienia aussie karmą dobrej jakości to ok. 100pln.

Owczarek australijski to wspaniały pies, jednak planując jego zakup trzeba wziąć pod uwagę potrzebę ruchu, zajęcia a także bliskiego kontaktu z rodziną.

KOT EGZOTYCZNY
Egzotyczne koty krótkowłose rozpoczęły w latach 80. swoisty triumfalny marsz przez Europę. Dzięki wszystkim swoim właściwościom nadają się idealnie do mieszkań, przede wszystkim w dużych miastach. Dzięki podobieństwu do persów mają sympatyczny wyraz twarzy, a jej rysy są dziecinnie łagodne, co wzbudza w człowieku instynkt opiekuńczy.
W Stanach Zjednoczonych po raz pierwszy wyhodowano przez krzyżowanie kotów perskich i burmańskich lub amerykańskich krótkowłosych (będących odpowiednikami brytyjskich krótkowłosych) koty perskie krótkowłose, które od swych długowłosych kuzynów różniły się tylko krótkim futrem. Zachowały one typową okrągłą, szeroką głowę persów z krótkim nosem, znanym zagłębieniem u nasady nosa ("stopem"), dużymi, szeroko rozstawionymi i wypukłymi oczami oraz szeroką mordką z wydatnym podbródkiem, a także przysadziste, średniej wielkości ciało persów na krótkich, silnych kończynach i z krótkim ogonem. Ich futro jest podobne do futra kotów brytyjskich, chociaż nieco gęstsze i mocniejsze, co jest spowodowane tym, że mają bardzo dużo cech genotypu persów.
Pod względem charakteru koty egzotyczne wcale nie różnią się od swych długowłosych krewniaków. Mają tak samo spokojne usposobienie jak one i tak samo przywiązują się do człowieka. Ich skłonność do zabawy jest przysłowiowa, podobnie jak zrównoważony temperament i mała agresywność. Te cechy mogą być powodem, dla którego wielu miłośników brytyjskich kotów krótkowłosych sprawia sobie kota egzotycznego jako drugiego kota. Podobieństwo przedstawicieli tych ras jest ogromne, a do tego koty egzotyczne prawie nie mają problemów z przystosowaniem się do nowych osobników w swym otoczeniu.
Uzyskanie linii egzotycznego kota krótkowłosego jest dość proste. Długie uszy -jak wiadomo są recesywną cechą dziedziczną, tak że przy kojarzeniu osobników długowłosych z krótkowłosymi zawsze trafiają się w pierwszym pokoleniu kocięta krótkowłose. Przez sterowane krzyżowanie wsteczne i selekcję można bez większego trudu uzyskać typowe "persy krótkowłose", które jednak mogą być nosicielami recesywnej cechy długich włosów. Dlatego też po kojarzeniu czystych odmian kotów egzotycznych mogą w miotach trafić się młode z długimi włosami.
Wydaje się, że wyhodowanie egzotycznych kotów krótkowłosych, które już istnieją we wszystkich kolorach znanych u persów, stanowi dla miłośników kotów perskich rozwiązanie tak genialnie proste, jak przysłowiowe "jajo Kolumba". Koty te łączą w sobie wygląd i charakter persów z małymi wymaganiami w zakresie pielęgnowania. U kotów egzotycznych przede wszystkim nie wchodzi w rachubę - niezbędne u persów - czasochłonne czesanie i kąpanie, a ponadto prawie nie potrzeba ich szczotkować. Pielęgnowanie kotów egzotycznych zabiera tyle czasu, ile kotów brytyjskich krótkowłosych, a więc nie ma się co dziwić, że ta "nowa" rasa bardzo szybko się rozpowszechniła.
Pod względem zabarwienia futra koty egzotyczne są jeszcze surowiej oceniane niż persy, ponieważ z powodu krótszych włosów wszelkie odchylenia barwne, na przykład w podszyciu, są natychmiast zauważane. gzotycznych zabiera tyle czasu, ile kotów brytyjskich krótkowłosych, a więc nie ma się co dziwić, że ta "nowa" rasa bardzo szybko się rozpowszechniła.
Pod względem zabarwienia futra koty egzotyczne są jeszcze surowiej oceniane niż persy, ponieważ z powodu krótszych włosów wszelkie odchylenia barwne, na przykład w podszyciu, są natychmiast zauważane. 

DOG NIEMIECKI

Prawdopodobnie przodkami obecnego doga były: niemiecki "Bullenbeisser" (Bulldog), jak i zarówno "Hatz-and Saurüden" (psy tropiące i polujące na dzika, które przypominały krzyżówkę muskularnego mastifa angielskiego z Greyhoundem). Na dworach początkowo były trzymane psy tego typu do polowań na grubego zwierza. Później wraz ze spadkiem liczebności m.in. dzików na terenie dzisiejszych Niemiec ograniczano hodowle doga. Znalazł wtedy uznanie jako pies towarzyszący wśród wyższych warstw społecznych. Pierwszy wzorzec doga niemieckiego, który znacznie odbiegał od współczesnego standardu, został ustalony w Berlinie w roku 1880. Wielkim miłośnikiem tej rasy był kanclerz niemiecki Otto von Bismarck.

Dog niemiecki to bardzo duży pies, ale o doskonale proporcjonalnej sylwetce, z pięknie rzeźbioną, wyrazistą, długą i wąską głową, osadzoną na długiej i suchej szyi. Przy swojej dużej masie nadspodziewanie zwinny i szybki, co zawdzięcza udziałowi charta wśród swoich przodków, choć głównym protoplastą rasy jest, jak wiadomo, dog tybetański. Ten piękny pies budową zbliżony omal do ideału, w postawie przypominający antyczną rzeźbę, uważany jest za Apolla psiego rodu. Piękno sylwetki łączy się ze wspaniałym charakterem psa. To pies o wysokim progu pobudliwości a więc opanowany, zrównoważony, odważny i karny. Doskonały pies rodzinny, świetny opiekun dzieci, pozbawiony agresywnych reakcji. Jest to pies łagodny, którego cechuje obojętna rezerwa w stosunku do obcych, a wielkie przywiązanie do swych właścicieli. Przebywając w bliskim i stałym kontakcie z człowiekiem, dog uczy się łatwo, nawet, jeśli nie jest to ściśle profesjonalne szkolenie, a jedynie codzienna „rozmowa” psa i Pana/Pani. Może spełniać rolę psa obrończego, do czego predysponują go zarówno pokaźne rozmiary jak i zdecydowanie w działaniu, w chwilach zagrożenia. Dogi doskonale czują się w mieszkaniu wśród ludzkiej rodziny. Nie są kłopotliwe, wybiegane na spacerze, w domu zachowują się jak przystało na rasę, z dużym spokojem i opanowaniem. Mało szczekają, przez co nie są hałaśliwe i nie stanowią problemów dla sąsiadów, niekoniecznie lubiących psy. Natomiast ze względu na krótką, pozbawioną podszerstka sierść, dogi przebywające w kojcu przez cały rok, muszą mieć ogrzewane zimą pomieszczenia. Absolutnie nie może być w kojcu sam, jeden pies! Pies jest zwierzęciem stadnym i nie może przebywać w samotności! Ogrzewany zimą kojec tylko wtedy, jeśli mamy minimum dwa psy! Przy takim sposobie trzymania dogów, musimy jednak zapewnić im jak najwięcej kontaktu z ludźmi. Spacery, zabawa, nauka. Kojcowe psy powinny mieć prawo do przebywania i w domu, choć czasowo. Tylko pies towarzyszący człowiekowi, okaże nam swą wielką miłość i przywiązanie! Ale chyba dlatego trzymamy psy, aby cieszyć się z tego, że z nami są! Dog nigdy nie powinien być traktowany jako ozdoba posesji! Trzymany sam, nawet w idealnym kojcu, będzie smutny, apatyczny, mało komunikatywny. Dog niemiecki jak większość bardzo dużych psów, nie jest psem długowiecznym, żyje średnio 8-10 lat. Predyspozycje tego dużego psa do występującego skrętu żołądka, mogą jeszcze skrócić długość jego życia. Jednak, poprzez ściśle przestrzegane reguły żywienia, możliwość wystąpienia skrętu żołądka, można w dużym stopniu wyeliminować. Dobry hodowca zaopatrzy właściciela szczenięcia w szczegółowe instrukcje dotyczące żywienia, pielęgnacji, treningu od wieku 7 tygodni aż do osiągnięcia wieku dojrzałego, a i postępowania z psem starym! Odchów doga nie jest łatwy. Szybko rosnące szczenię, osiągające w wieku dorosłym bardzo duże rozmiary ciała, wymaga kompletnego żywienia tak pod względem zawartości takich składników pokarmowych jak białko, węglowodany, tłuszcze jak i dodatków witaminowo-mineralnych. Jakiekolwiek niedobory żywieniowe w okresie wzrostu i rozwoju psa, muszą odbić się niekorzystnie (słabe nadgarstki, rozbieżne śródręcza, łękowaty grzbiet) na sylwetce dorosłego doga!! Najlepsze szczenię, jeśli trafi w złe warunki, nigdy nie osiągnie pełni swoich możliwości wynikających z posiadanych założeń genetycznych! Niebagatelną jest więc sprawą, z jakiej hodowli kupujemy szczenię! Doświadczony hodowca pokieruje odchowem szczenięcia, pozostając z właścicielem pieska w ścisłym kontakcie!

 

Amstaf

Psy rasy Amerykański Staffordshire Terrier (nazywane także amstaff, amstaf lub ast) są coraz częściej spotykane wśród polskich hodowców i sympatyków czworonogów. Swoją popularność zawdzięczają charakterystycznej budowie ciała: pomimo niewielkiego wzrostu oraz ciężaru ciała, amstafy budzą respekt swoją muskulaturą i zwinnością. Psy rasy amstaf są żywiołowe i energiczne, stąd też potrzebują dużo ruchu. Amstafy, to także psy bardzo towarzyskie i oddane swojemu właścicielowi. Wymagają jednak stanowczego podejścia właściciela do wszelkich aktów agresji. Ze względu na swoje fizyczne predyspozycje, nieumiejętnie wychowywane zwierze może wyrosnąć na groźnego psa, niebezpiecznego dla swojego otoczenia oraz właściciela.

Wygląd rasy American Staffordshire Terrier
Amstafy to psy średnich rozmiarów, o wadze średnio około 20 kg i wysokości do 48 cm. Ich sierść jest krótka, przylegająca. Uszy amstafów są krótkie, stojące, lub załamane, mogą być cięte. Amstafy to psy mocne, silnie umięśnione, o szerokiej klatce piersiowej.

Zachowanie amstafów
Pomimo swojego wyglądu, budzącego respekt w oczach niejednego przechodnia, amstafy nie są psami agresywnymi, o ile tylko pochodzą od rozsądnego hodowcy, zaś właściciel dba o prawidłowy rozwój psychiczny zwierzęcia. Amerykański Staffordshire Terrier, dzięki swoim wrodzonym cechom: wierności, inteligencji oraz odwadze, nadaje się, jako pies rodzinny oraz pies do towarzystwa.  

HIMALAYAN

Himalayan (USA) lub Colourpoint (reszta świata) – rasa kota powstała w wyniku krzyżowania kotów perskich z kotami syjamskimi.
Zwierzęta mają długą, puszystą sierść, która zwykle jest ciemniejsza (jak u kota syjamskiego) na głowie i ogonie. Pyszczek kota sprawia wrażenie, że zwierzę wydaje się cały czas zdenerwowane.

O tych kotach tylko tyle więcej o nich niewiem
 

Króliki długowłose hodowane są od setek lat ze wzgledu na swoje futro (używanej do produkcji przędzy zwanej angorą). Podobnie jak wszelkie inne, duże i małe rasy królików nadają się do trzymania w domu jako zwierzątka domowa, ale trzeba zaznaczyć, że opieka nad nimi bywa trudna i wymaga wiele pracy.

Pompon, długowłosy królik rasy Jersey Woolly

Często wszystkie króliki długowłose nazywa się angorami, choć w rzeczywistości jest wiele ras o tej nazwie: angielska (średniej wielkości, pędzelki na uszach), francuska (duże, bez pędzelków), satynowe, niemieckie i olbrzymy. Poza angorami gługowłose futro mają również króliczki rasy Jersey Woolly (stosunkowo nowa rasa, miniaturowa, bez pędzelków) i króliczki nowo powstającej (nieoficjalnej) rasy "lewki" lub "lwie grzywy" (długa sierść tylko wkoło głowy, miniaturowe). Kilka innych ras (lisie) również charakteryzuje się dłuższą niż zazwyczaj sierścią. Oczywiście nie ma nic złego w nazywaniu wszystkich tych ras i odmian angorami :) Już na pierwszy rzut oka widać, dlaczego te króliki są trudniejsze w utrzymaniu - długa sierść. Poniżej omówie podstawowe problemy w opiece nad królikami długowłosymi.

Buckwheat (śierść przycięta), ma charakterystyczne dla angor angielskich pędzelki na czubkach uszek.

1. utrzymywanie sierści w porządku jest często bardzo pracochłonne i niełatwe. Sierść może mieć długość 15 cm (i więcej!), łatwo się splątuje, kołtuni, przyczepia się do niej siano. Jak sobie radzić:

• utrzymywanie długiej sierści wymaga codziennego szczotkowania, a raz w tygodniu dokładnego przeglądu całego futra, aby sprawdzić, czy nie ma kołtunów czy zmian na skórze, które u królików długowłosnych łatwo przegapić. Do szczotkowania można uzywać różnego rodzaju szczotek lub grzebieni, nie koniecznie specjalnych dla królików - czasami wygodniejsze mogą być psie lub kocie szczotki i grzebienie, które zazwyczaj są sprzedawana w dużo większym wyborze. Warto poeksperymentować, wybrać nie tylko to, co najwygodniejsze dla opiekuna, ale przede wszystkim takie narzedzie, które pozwoli, aby szczotkowanie nie było bolesne dla królika.
• kołtuny nie tylko brzydko wyglądają, ale stanowią ˇródło dużego dyskomfortu dla królika, przeszkadzają w codziennej toalecie i mogą być przyczyną podrażnień i chorób skóry. Pojawiają się najczęściej w tych miejscach, gdzie królikowi najtrudniej dostać się podczas mycia: pod brodą, w okolicach ogona i tylnych łap, nad łopatkami, na brzuchu, za uszami i wzdłuż kregosłupa.

  Kołtuny lepiej jest wyciąć niż rozczesywać - rozczesywanie może być bardzo bolesne dla królika i na dodatek nieskuteczne. Do wycinania kołtunów wygodnie jest używać niedużych nożyczek (ale zaokrągleniem na końcach, by nie zranić królika), ostrych, takich, którymi łatwo manipulować. Kołtuny zazwyczaj trzeba usuwać przy samej skórze, co może sprawiać wiele kłopotu, nie wolno ciągnąć za futro, kołtunogranicza widoczność i łatwo jest skaleczyc królika. Kołtun należy wycinać po tochu, zaczynając od najbardziej dostepnego miejsca, przecinając niewielkie pasemka futra tak, aby cały czas widzieć, że nie zahaczy się o skóre. Jeśli kołtun jest za blisko skóry, można poczekać trochę, aż futro odrośnie i zrobi się miejsce między skórą a kołtunem, a w międzyczasie można lekko przyciąć kołtun od góry, żeby nie przeszkadzał królikowi zanadto. Po wycięciu kołtuna miejsce to powinno być wyczesane.
  Jeśli kołtun pojawia się na łapkach, nie nalezy go przycinać zbyt krótko, trzeba pozostawić przynajmniej
  1-2 cm futra, gdyż inaczej łapki będą sie ocierały przy bieganiu i mogą pojawić się ranki. Radziłabym w ogóle co najwyżej przycinać kołtunki na łapkach tylko wtedy, gdy przeszkadzają królikowi w normalnym ustawieniu łapki.

• przycinanie futra. W przypadku wielu królików, które nie znoszą czesania, futro można po prostu regularnie przycinać. Można poprosic o pomoc weterynarza (niektóre kliniki oferują usługi strzyżenia zwierząt), można to robić samemu.
  W przypadku bardzo zaniedbanych królików (zdarza się, gdy adoptuje się zwierzę) może być niezbędne obstrzeżenie pod narkozą, ale trzeba pamiętać, że to ostateczność, w większości wypadków królika można obstrzyć stopniowo bez uciekania się po tak drastyczną metodę.

Najwygodniej jest urządzić przystrzyżyny w łazience lub innym pomieszczeniu, gdzie łatwo posprzątać fruwające futro - co jest, zwłaszcza dopóki nie nabierze sie wprawy, nieuniknione. Do zabiegu potrzebne są dwie osoby, jedna trzymająca królika (polecam siedzenie na sedesie ;)), druga do przystrzygania. Bardzo ważne jest odpowiednie przytrzymywanie królika, ponieważ łatwo go zranić, kiedy się wierci! Dobrze jest przytrzymywać go na ręczniku itp. gdyż wierzgający królik może podrapać, ponadto ręcznik może służyć do częściowego zawijania królika tak, aby nie wiercił się za mocno. Jak w przypadku kołtunów, najlepsze są ostre, wygodne, nie za duże nożyczki o zaokrąglonych końcówkach. Przystrzygamnie należy zacząć od dokładnego obejrzenia królika i ewentualnego zlokalizowania wszelkich kołtunów. Kolejność strzyżenia: za uszami, wzdłuż kregosłupa idąc od uszu do ogona, stopniowo do dołu, łopatki, boki, okolice ogona, pod broda i ewentualnie od strony brzusznej, jeśli trzeba. Drobne odsteptwa oczywiście mogą sie zdarzać, ale taka kolejność pracy pozwala najlepiej widzieć obcinany obszar (og góry do dolu), usuwać obcięte futro bez kłopotu i docieranie do miejsc, gdzie najczęściej zdarzają się kołtuny jest odsuniete na sam koniec, gdy usuniete futro otwiera pole widzenia. Wycinanie kołtunów zostało opisane powyżej.

Kiwi przed strzyżeniem, futro długości ok 10-15cm. Kiwi po strzyżeniu, z króciutkim futerkiem, wygląda bardzo zabawnie, ma chudziutki korpusik i grube łapki, a do tego bardzo "dużą" głowe.

Uwaga na wąsy! Strzygąc przednią część ciała łatwo przyciąć też wąsy! Aby tego uniknąć nalpiej pozostawić całą głowę w spokoju, podobnie jak najczęściej nie ma potrzeby skracania futra na łapkach i ogonku, chyba, że znajdują sie tam kołtuny.
Trzeba bardzo przy tym uważać, żeby nie zranic królika! najwygodniej jest przytrzymywać futro jedna reką, a wycinać druga, bardzo małymi paseczkami, tak, aby w każdej chwili widoczne było, CO się tnie.
Uwaga na ogonek! U puszystych królików często trudno zauważyć, gdzie jest ogonek, osoba przytrzymująca królika powinna odnaleˇć ogonek i przytrzymać go zamkniętego w dłoni, kiedy jest strzyżona tylna część ciała królika, aby uniknąć wypadku.
Nie wolno ciągnąć od góry za futro, ale raczej podkładać palce pomiędzy skórę na nożyczki, trzymając pasek sierści między palcami - w ten sposób można mieć pewność, że nie zrani sie królika!
Futerko dobrze jest przycinać dość krótko, na długość 2-4cm. Po przycięciu futra warto jest dokładnie obejrzec królika, czy ma zdrową skórę, przeczesać pozostawione futerko.
Zabieg powtarza się co 6-8 tygodni, pomiędzy postrzyżynami warto jest szczotkować królika, aby nie dopuśić do powstania kołtunów; takie szczotkowanie jest jednak o wiele łatwiejsze, gdyż przez wiekszość czasu futerko jest stosunkowo krótkie.

Futro z przystrzyżonego królika można zostawić sobie, ale nalezy pamiętać, że przędza z "angorą" powinna zawierac tylko dodatek futerka z angorki (100% angorki sie nie utrzyma jako przędza). Z futra Kiwaska ostatniej zimy powstał szalik dla córki znajomej :)

2. dieta: angory, podobnie jak inne króliki linieją 4 razy do roku, a jeśli przycina im się sierść, to nowa odrasta w ciagu 4-8 tygdoni. Łatwo się domyślić, że wychodowanie tak długiej okrywy wymaga od tych króliczków sporego wysiłku energetycznego, w związku z tym zapotrzebowanie angorek na karmę jest trochę zwiększone w porównaniu do królików krótkowłosych. Niestety, ze względu na bardzo grube futro często trudno ocenić, czy królik jest w sam raz, czy też za gruby lub za chudy, trzeba kierować się zdrowym rozsądkiem, a jeśli przycina się regularnie futro, to widać wyraˇnie kształt ciała króliczka wtedy, gdy ma przyciete futerko.
Carrot Cafe zaleca dla angor proporcjonalnie drugie tyle granulatu dziennie, co dla królików krótkowłosych. Jeśli więc dorosły królik o wadze 1.5-2 kilo średnio dostaje zazwyczaj 2 łyżki stołowe granulatu dziennie, to angorom zaleca się 4 łyżki dziennie. Większy kłopot może byc z długowłosym królikiem, który ma porblemy pokarmowe (miękkie kupy itp.), ponieważ dieta musi balansować podwyższone potrzeby pokarmowe i trudności ze strawieniem wiekszych ilości pokarmu - można próbowac temu zapobiec podając mniejsze ilości wysokobiałkowych stałych pokarmów (granulat) i zastepując je wiekszą ilością warzyw.

Z własnego doświadczenia: Kiwi zdecydowanie ma większe potrzeby pokarmowe niż Lidka i Niko. Codziennie dostaje 1/8 szklanki granulatu rano
i 1/8 wieczorem (mierzone miarką, granulat to pomieszane dwa składniki: granulat tymotkowy i lucernowy firmy Martin Mills). Do tego dostaje codziennie świeże warzywa: sałate rzymską lub czerwoną, cykorię białą i "mleczowatą", natke pietruszki, marchwii, koperek, miętę, brokuły (zazwyczaj przynajmniej trzy składniki). Kiwi je też dużo siana i chetnie pije wodę. Na szczęście ma bardzo zdrowy układ pokarmowy. Kiedy do nas trafił był bardzo chudziutki, powolutku jednak przybrał na wadze, ale wciąż jest raczej szczupłym króliczkiem. Ale pewnie nie za bardzo widać chudości pod kupą futerka ;)

3. zatory: angory, podognie jak wszystkie inne króliki, myją się same codziennie bardzo starannie, połykając przy tym duże ilości futerka, co grozi zatorem - śmiertelnie groˇnym zatkaniem przewodu pokarmowego. Aby zapobiegać połykaniu nalezy codziennie szczotkować królika, a najlepiej - skracać mu regularnie futro i szczotkować. Jeśli Twoj długowłosy króliczek nie załatwia się dłużej, niż przez 24 godziny, to natychmiast powinien być zabrany do weterynarza!
Królikom, zwłaszcza długowłosym, zdarza się produkować odchody połączone futerkiem, jak koraliki na nitce. Jest to zjawisko normalne, ale świadczy o tym, że w układzie pokarmowym jest dużo futra. Należy wtedy wyczesywac królika jeszcze dokładniej, aby usuwać futro, które mógłby zjeść przy toalecie. Dobrze jest również zwiększyć ilość podawanego siana i zieleniny (można zmniejszyć ilość podawanych smakołyków lub granulatu, aby zachęcić do jedzenia większej ilości siana), które przepychają treść pokarmową przez jelita. Należy też pilnować, by królik dużo pił, a jeśli pije mało, można go napoić strzykawką. I obesrować dokładnie, czy królik się załatwia regularnie.

4. zanieczyszczenie odchodami - zdarza się wszystkim królikom, ale w przypadku angor może być szczególnie uciążliwe. Angory mające miękkie kupy lub problemy z przybieraniem właściwej pozycji przy oddawaniu moczu są szczególnie narażone na tę przypadłość. Jeśli tak się dzieje, królik powinin przede wszystkim zostać zbadany przez weterynarza i leczony. Po drugie sierść w okolicach "podogonkowych" powinna być na krótko przycięta, co ułatwia mycie i zapobiega przylepianiu się kału. Jeśli na skórze pojawiają sie odparzenia, nalezy poprosic o pomoc lekarza weterynarii. Nie wolno stosować zasypek dla dzieci!
Jeśli pod ogonkiem pojawia się masa kału przylepiona do skóry, to może się zdarzyć, zwłaszcza w upały, że muchy złożą tam jaja i królik będzie narażony na atak larw! Nie wolno do tego dopuścić!

5. świerzbowiec skórny - pasozyt skóry, skóra pokrywa się charakterystycznym białym łupieżem. Pojawia się, gdy królik ma problemy z utrzymaniem czystości skóry, nie może dostać się do niej, by ja umyć (z powodu urazu kości i stawów, kłopotów z żebami, otyłości, a w przypadku królików długowłosych - z powodu kołtunów najczęściej). Przede wszystkim najezy pomóc królikowi z higieną, wyczesywać jak najwięcej martwych włosów z zajetego obszaru, ewentualnie przyciąć futro na krótko, a jeśli pasozyt sam nie zniknie, należy udać się do weterynarza po pomoc.

6. siano, wiórki drewniane z kuwety i inne przedmioty przyczepiające sie do futerka mogą przyczyniać się do powstawania kołtunów, nie mówiąc o bałaganie, gdyż królik zazwyczaj roznosi niechcący te śmieci po całym domu. Trzeba pilnować i usuwać je z futra. Wiorki drewniane w ogóle nie są zalecane do kuwet (opary są podejrzewane o niszczenie wątroby), ale w przypadku królików długowłosych są również niesłychanie niepraktyczne. Do kuwet mozna wybrać inne ściółki (o kuwetach i ściółkach więcej poczytać tutaj).

Dalsza lektura:

• http://www.kindplanet.org/angoragroom.html - o pielegnacji angorek
• http://www.rabbit.org/care/angora.html - o pielęgnacji angorek na stronie House Rabbit Society
• http://www.mybunny.org/info/groom_long_haired.htm - jeszcze jeden tekst o pielęgnacji futra
  
• http://www.angoras.co.uk/ - strona nie stworzona z myślą o królikach domowych, ale raczej o hodowcach - pasjonatach, ale bardzo interesujące uwagi o pielęgnacji i piekne zdjęcia

KOT BENGALSKI
 
Kot bengalski pochodzi z krzyżówki kota domowego z lampartem, stworzonej w celu uzyskania kota domowego o umaszczeniu przypominającym lamparta. Nazwa kota  pochodzi  od miejsca, gdzie został znaleziony po raz pierwszy - Zatoki Bengalskiej.

Koty bengalskie z racji swojego  pochodzenia są kotami zwinnymi, lubiącymi pływać. Z drugiej jednak strony są wrażliwe i nieufnie podchodzą do nowych osób.

Kot bengalski jest kotem o długim i muskularnym ciele. Okrywa włosowa jest krótka, ściśle przylegająca i gładka. Kot ten ma umaszczenie cętkowane w charakterystyczne okrągłe plamki w kolorach: czarnym, sorrel i mink.

Syberian Husky
Siberian Husky, zwany też Arctic Husky, należy do grupy szpiców, zaklasyfikowany został do sekcji północnych psów zaprzęgowych. Ten inteligentny, średniej wielości pies do dzisiaj używany jest w psich zaprzęgach, osiąga tez świetne wyniki jako psi terapeuta (dogoterapia). Ponad wszystko jednak jest cenionym psem domowym, wspaniałym przyjacielem, świetnym towarzyszem dla dzieci.

Historia
Przeprowadzone w 2004 roku badania DNA wykazały że Syberian Husky jest pierwotną rasą psów. Przyjmuje się, że pochodzi od psów plemienia Czukczów żyjących we wschodniej Syberii. Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się od Syberii w kierunku Alaski. Trudnili się myślistwem, a że żyli w stałych osadach, musieli przemierzać duże odległości. Potrzebowali mało wymagających, niewielkich psów o niewygórowanych potrzebach, ale na tyle silnych, by zdołały dociągnąć upolowaną zwierzynę do osady. Psy zaprzęgano do sani po 6-8 sztuk, a w przypadku grubszej zwierzyny - nawet po 20. Takie zaprzęgi były w stanie pociągnąć ciężar do 600 kg i przebyć z nim nawet 120 km w ciągu 6 godzin.
W 1908 roku rosyjski handlarz futer sprowadził na Alaskę pierwsze 10 psów tej rasy. Planował wykorzystać je w wyścigu psich zaprzęgów w 1909 roku. Nowe psy, których początkowo nikt nie szanował ze względu na niewielkie rozmiary, uplasowały się na trzeciej pozycji. Już rok później zajęły dwa pierwsze miejsca, zyskując sobie szacunek wszystkich poganiaczy. Zaczęto je wykorzystywać do przewozów pocztowych i kurierskich. W 1925 roku tylko dzięki szybkim i wytrzymałym husky udało się dostarczyć szczepionkę przeciwko dyfterytowi do odciętej od świata, opanowanej epidemią osady Nome. Ten epizod wykreował husky na bohaterów i sprawił, że Amerykanie odkryli tę rasę.
W 1930 roku Siberian husky został oficjalnie uznany przez Amerykański Kennel Club (AKC) jako odrębna rasa. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) uznała rasę dopiero w 1966 roku. Psów używano nie tylko w sporcie zaprzęgowym, ale też w pracy - przewoziły przesyłki pocztowe i niezbyt ciężkie ładunki. Husky służyły też jako środek transportu badaczom Bieguna Północnego.
Do Europy pierwsze husky trafiły w latach 50., a do Polski - w 1983 roku. W naszym kraju sporty zaprzęgowe stają się coraz popularniejsze, wciąż rośnie też zainteresowanie rasą Siberian husky.

Budowa
Husky to psy średniej wielkości (50-60 cm w kłębie, 18-27 kg). Ich sylwetka jest zwarta, sportowa, mocna. Linia grzbietu prosta o wyraźnie zaznaczonym kłębie i mocnych lędźwiach, prostym zadzie i głębokiej klatce piersiowej. Przednie łapy proste i mocne, równoległe, tylne o dobrze umięśnionych udach. Ogon w kształcie lisiej kity, silnie owłosiony, noszony jak sierp. Głowa średniej wielości, proporcjonalna do tułowia, o klinowatej kufie, zgryzie nożycowym, nosie czarnym, brązowym, cielistym lub w kolorze wątrobianym, zależnie od maści. Uszy średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone, grube i obficie porośnięte włosiem. Oczy bardzo charakterystyczne i stanowiące symbol rasy - bywają brązowe, ale bardzo często mają intensywny, niebieski kolor tęczówki. Nierzadko zdarzają się tez osobniki o jednym oku brązowym, a drugim niebieskim. Taką kombinację dopuszczono do wzorca dopiero w 1917 roku.

Szata i maść
Sierść składa się z podwójnej warstwy - miękkiego, gęstego podszerstka i prostych, dłuższych i sztywnych włosów okrywowych. W okresie linienia husky gubi znaczną część podszerstka. Dozwolone są wszystkie kolory od czarnego po czysto biały, jednak najczęściej spotykane maści to czarna, szara, wilczasta, srebrzysta, ruda, czekoladowa i złocista z bielą, a także pinto (łaciate). Dopuszczalny jest też dowolny rysunek na głowie, najpopularniejszy to biała kufa i część twarzowa czaszki, reszta barwna.

Charakter
Siberian husky to pies inteligentny i dumny, bardzo wytrzymały, silny i szybki. Swojego pana darzy wielkim szacunkiem, odpowiednio traktowany jest posłuszny, łagodny i niekłopotliwy. Powinien mieć możliwość uczestniczyć w szkoleniach. Nadaje się do dużych mieszkań, ale najlepiej czuje się w domu z ogrodem. Husky nie jest jednak aniołkiem. Bywa bardzo łobuzerski, lubi broić, przekopywać ogródek, pozostawiony bez opieki może niszczyć domowe sprzęty. Zdarza mu się nieposłuszeństwo, bywa bardzo uparty. Niektórym może przeszkadzać jego hałaśliwość. Trudno też pohamować jego pragnienie wolności - husky należy do ras najbardziej narażonych na ucieczki podczas spacerów, a nawet z własnego ogródka. Potrzebuje dużo ruchu, przyszły opiekun pieska tej rasy powinien przygotować się na codzienne, kilkukilometrowe spacery z pupilem.

!Uwaga hodowcy!
Myślę, że należałoby skorygować pewne sformułowania dotyczące rasy Siberian Husky. A z całą pewnością informację że Husky jest posłuszny. Można powiedzieć, że nie jest to pies dla każdego. Jest trudny w szkoleniu, trzeba mieć już pewne doświadczenie w posiadaniu psa, żeby zapanować nad temperamentem Husky. Z całą pewnością nie jest to maskotka która może całe dnie leżeć na kanapie i ładnie wyglądać. Nie wybiegany Husky potrafi w domu, pod nieobecność właścicieli, zrobić wielką demolkę. I nie jest ważne czy Husky mieszka w mieszkaniu, czy w domu z ogrodem (tak ogród uwielbiają - ale przekopywać) - Husky musi mieć dużo ruchu. Nie bez powodu ktoś powiedział "szczęśliwy Husky to zmęczony Husky".

OWCZAREK NIEMIECKI

DANE OGÓLNE:
Długość życia: 10-15 lat
Pies wzrost: 60-65 cm
Pies waga: 35-40 kg
Suka wzrost: 55-60 cm
Suka waga: 25-30 kg
Rasa Owczarek Niemiecki, mimo, że jest stosunkowo młoda (liczy niewiele ponad sto lat) osiągnęła na świecie ogromna popularność. Zawdzięcza ja swoim licznym zaletom, takim jak: piękno, elegancja i harmonia w budowie, pełen napięcia wyraz, płynny sposób poruszania się, wytrzymałość, siła i przede wszystkim cechy charakteru, dzięki którym owczarki są rasą wysoko użytkową. Tę właśnie rasę wykorzystuje się w służbach ratowniczych (np. ratownictwie górskim), policji, wojsku, służbie granicznej i celnej, doskonale spisuje się również jako przewodnik ociemniałych. Owczarek niemiecki jest doskonałym stróżem dobytku, przewodnikiem i towarzyszem życia. Owczarka Niemieckiego jako psa rasowego stworzył człowiek, kształtując jego cechy fizyczne i psychikę, tak aby spełniał określone funkcje i wykonywał nadane mu zadania. Zanim powstała rasa i zapisane zostały pożądane cechy, które musi posiadać osobnik reprezentujący dana rasę, owczarki służyły ludziom, pogłębiając więź i kontakt ze swym opiekunem. Posiadały cenne cechy (czujność, opiekuńczość, odwagę, karność), dzięki którym stały się doskonałym pomocnikiem w wypasie owiec.
 SPACERY:
Owczarki potrzebują bliskości człowieka, jego towarzystwa, wypełniania poleceń itp. Potrzebuje też odpowiedniego szkolenia, bo bez niego, to pies będzie rządził w domu i na spacerach, a nie ty. Przed zakupem musisz się zastanowić ile czasu jesteś w stanie poświęcić psu, na wyprowadzenie, przygotowywanie jedzenia, wizyty u weterynarza, zakupy karmy, pielęgnacja itp. Warto powiedzieć, że owczarkowi niemieckiemu nie wystarczy piętnastominutowy spacer w czasie wyrzucania śmieci. Potrzebuje on minimum godziny - dwóch codziennego, intensywnego ruchu na świeżym powietrzu i ty, jako jego opiekun musisz mu to zapewnić. Zakup owczarka niemieckiego to wcale nie najwyższy wydatek jaki cię czeka. Znacznie więcej wyniesie cię jego utrzymanie.

LECZENIE:
Jeśli chodzi o ewentualne leczenie, to tu wcale nie jest tak źle, bo owczarki to odporne i silne psy i byle co ich nie zmorze. Zbankrutować natomiast możesz na żywieniu. I wcale nie chodzi tu głównie o ilość, a o jakość tego pokarmu.

PERSY

Koty perskie są jedną z najstarszych i najbardziej popularnych ras kotów na świecie. Swoją piękną, długą sierścią i dystyngowanym usposobieniem zachwycały już w XVI wieku, kiedy to stanowiły ozdobę dworów  królewskich. Dziś na tego wyjątkowego kota może pozwolić sobie każdy.Naukowcy nie potrafią ustalić, czy za gen długiej sierści odpowiada mutacja utrwalona później w hodowli, czy też został on przekazany drogą krzyżówek z dzikimi kotami. Warto wspomnieć, że persy tamtych czasów znacznie różniły się  od współczesnych - miały krótszą sierść, smuklejszą sylwetkę i dłuższy pyszczek. Dopiero późniejsze lata selektywnej hodowli i stosowanie drastycznych metod doprowadziło do dużych deformacji w budowie twarzy.

YORKI

 Yorki to przecudne, małe pieski, które cieszą się coraz większą popularnością. Większość rodzin z dziećmi przy wyborze psa decyduje się na ich zakup ponieważ są małe, niegroźne i przy tym bardzo przyjacielskie. Jednak wbrew pozorom są to psy wymagające szczególnej opieki oraz pielęgnacji.Psy tej rasy ważą w granicach 2,5 kg do 3,5 kg.Yorki wywodzą się w Wielkiej Brytanii i pełnią zazwyczaj funkcję ozdobną, Coraz więcej gwiazd muzyki i filmu można spotkać z yorkiem przy bokuYorki wymagają wyjątkowo dużo uwagi i opieki. Nie należą to piesków tanich, ich cena waha się granicach ok 1000 zł za  przeciętnego szczeniaka bez rodowodu.Yorki zamiast sierści mają włosy, dlatego nie linieją tak bardzo jak inne rasy psów. Jednak nie zapominajmy, że przy takiej długiej sierści jaką posiadają yorki, wymaga ona wyjątkowej pielęgnacji, dlatego należy przynajmniej raz dziennie wyczesać nasze pupile i dzięki temu pousuwać wszelkie ciała  obce mieszczące się w ich włosach.

P.S
Piszcie co chcieli byście się dowiedzieć o zwierzętach. :)

SZNAUCER MINIATURKA

Niegdyś pies od łapania myszy w gospodarstwach, dziś zazwyczaj członek niejednej rodziny i pies do towarzystwa. Sznaucer miniaturowy cieszy się popularnością na całym świecie, dzięki swojej inteligencji i wierności, choć do aniołków nie należy.Wielkość sznaucerów miniaturowych nie przekracza 35 centymetrów. Zarówno psy, jak i suki osiągają maksymalną wagę w okolicach 7,5 kilograma.Budowa ciała „miniaturek” jest kwadratowa, a długość głowy rasowego sznaucerka powinna odpowiadać połowie długości tułowia. Z kolei kufa tego psa musi być długa i w formie ściętego, ponieważ krótką kufę uważa się za wadę tej rasy.Sznaucery miniaturowe to zdrowe psy, mogące żyć nawet 15 lat. Nie wymagają naszej szczególnej pielęgnacji, choć wypada je co jakiś czas szczotkować, aby uniknąć maty. Trymowanie sznaucera to chyba najważniejsze zajęcie jego właściciela, ponieważ sierść psa wymaga profesjonalnej pielęgnacji, jeśli chcemy aby nasz pies zawsze prezentował się schludnie i godnie.

Czy wiecie o tym że koty zwłaszcza małe uwielbiają  się  ze  sobom bawić czyli gryźć się ze sobą ale gdy zaczynają  płaszczyć uszy do tyłu w miarę  morzliwość  trzeba je rozdzielić.Gdy koty płaszczom uszy do tyłu są  złe gdy w duł bojom się  lub są  smutne.Jesili masz w domu kocura nigdy nie  stawiaj  przednik otwartej ręki to sygnał do ataku gdy kocur będzie dorosły może zrobić ci  krzywdę . Lecz kotki są mnie agresywne.Jak widać na obrazku  to są  dwa kocury które się bawią .

Króliki powinno się szczotkować specjalnymi  szczotkami które można dostać w sklepie zoologicznym.Zwłaszcza w okresie linienia czyli zrzucania sierści  na lato .Króliki myją   się liżąc  więc jeżeli ich się nie szczotkuje  połykają swoją sierść a to może doprowadzić do poważnych  uszczerbkach na zdrowiu zwierzęcia .Króliki powinny też dostawać witaminy i jeść dużo warzyw króliki nie powinny jeść cały czas suchej karmy.


P.S
Piszcie co chcieli byście się dowiedzieć o kotach i królikach :)

Szukacie psa? Wejdźcie  na stronę  Ośrodek pomocy dla psów www.uciechow.pl

ZRÓBCIE TO DLA  NICH A NIE DLA NAS!

Czy wiecie o tym że kotom powinno się zapewnić ciepłe i miłe posłanie może być to koszyczek,karton lub legowisko ze sklepu legowiska ze sklepu są ciepłe i miękkie nie trzeba ich niczym wykładać a legowiska z kartonów lub koszyków trzeba wyłożyć kocami lub poduszkami .Zimom legowisko powinno leżeć blisko kaloryfera bo koty lubią ciepło.Jeżeli legowisko nie będzie wystarczająco ciepłe i miękkie kot będzie spał na łóżku  lub pod kocami.Jak widać na obrazku .